โรคมนุษย์หมาป่า (Hypertrichosis)

29.04.2567

ภาพรวม

Hypertrichosis หรือที่เรียกว่า โรคมนุษย์หมาป่า คือภาวะที่มีลักษณะของการมีขนดกขึ้นทั่วร่างกายที่มากเกินไป สามารถส่งผลได้ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย แต่พบได้ยากมากๆ การมีขนขึ้นผิดปกติ มีขนที่หน้าและร่างกาย หรือเกิดขึ้นเป็นแผ่นเล็กๆ โรคมนุษย์หมาป่าสามารถปรากฏให้เห็นตั้งแต่แรกเกิดหรือมาเกิดขึ้นภายหลังได้

ชนิดของโรคมนุษย์หมาป่า

ชนิดของโรคมนุษย์หมาป่ามีหลายชนิด:

ชนิด Congenital hypertrichosis lanuginosa: โรคมักปรากฏครั้งแรกเป็นขนอ่อนตามปกติ เป็นขนเส้นเล็กที่พบในเด็กทารกตอนแรกเกิด แต่แทนที่จะหายไปในช่วงระหว่างหลายสัปดาห์ต่อมา ขนเส้นเล็กอ่อนนุ่มกลับยังคงเจริญเติบโตตามที่ต่างๆตามร่างกายของเด็กทารก
ชนิด Congenital hypertrichosis terminalis: มีเส้นขนเจริญเติบโตผิดปกติเริ่มตั้งแต่แรกเกิดและยังคงเติบโตตลอดชั่วชีวิต มักเป็นเส้นขนยาวและหนา ปกคลุมทั่งใบหน้าและร่างกาย
ชนิด Nevoid hypertrichosis: มีเส้นขนเจริญเติบโตมากเกินไปปรากฏเป็นหย่อมๆในพื้นที่เฉพาะจุด มีไม่มากนักที่มีผมมากกว่าหนึ่งหย่อม
ชนิด Hirsutism: คือรูปแบบของโรคมนุษย์หมาป่าที่เกิดขึ้นเฉพาะในเพศหญิง ส่งผลให้เกิดเส้นขนที่หนา สีเข้มในบริเวณที่ปกติแล้วมักไม่มีขนขึ้นเช่นบริเวณหน้า หน้าอกและแผ่นหลัง
ชนิด Acquired hypertrichosis: ต่างจากชนิดที่เป็นมาแต่กำเนิด รูปแบบนี้มักเกิดขึ้นในช่วงปลายของชีวิต ส่งผลให้เกิดขนสองชนิดนอกจากชนิดขนอ่อน ยังมีขนชนิดเวลลัสหรือเส้นขนชนิดเทอร์มินัล เส้นผมส่วนเกินจะเจริญเติบโตเป็นหย่อมเล็กๆหรือเส้นขนอาจขึ้นปกคลุมทั่วร่างกาย

อาการของโรคมนุษย์หมาป่า

อย่างที่กล่าวไว้ ว่าโรคมนุษย์หมาป่าสามารถเกิดขึ้นได้ตั้งแต่แรกเกิดหรืออาจเกิดขึ้นในช่วงปลายของชีวิต โรคมนุษย์หมาป่ามักก่อให้เกิดเส่นขนหนึ่งในสามชนิดดังต่อไปนี้:

ชนิดเวลลัส: รูขุมขนสำหรับเส้นขนชนิดนี้มักจะสั้น (น้อยกว่า 1/13th นิ้วของความยาวเส้นขน ) สามารถเกิดขึ้นได้ทุกที่เว้นแต่ที่ฝ่าเท้า หลังหู ริมฝีปากและฝ่ามือหรือรอยแผลเป็น ขนชนิดเวลลัสอาจมีสีหรือไม่มีก็ได้
ชนิดลานูโก: ขนชนิดนี้จะอ่อนนุ่ม เส้นเล็กยาว เหมือนกับที่ขึ้นตามร่างกายของเด็กแรกเกิด ปกติมักไม่มีสี ขนลานูโกในเด็กทารกส่วนใหญ่จะหลุดร่วงไปภายในสองสามวันหรือไม่กี่สัปดาห์หลังคลอด หากเกิดภาวะของโรคมนุษย์หมาป่า ขนชนิดลานูโกนี้จะยังคงอยู่เว้นแต่ได้รับการรักษาและกำจัดออก
ชนิดเทอร์มินัล: เส้นขนชนิดนี้จะยาวและหนา และปกติมักเป็นสีเข้มมากๆ

สาเหตุของโรค

สาเหตุของโรคมนุษย์หมาป่ายังไม่เป็นที่รู้ชัดแน่นอน แต่มักพบว่าเป็นโรคที่มักเกิดขึ้นเป็นโรคทางกรรมพันธุ์ โรคมนุษย์หมาป่าแต่กำเนิดอาจมีสาเหตุมาจากยีนที่เป็นสาเหตุเกี่ยวกับการเจริญเติบโตของเส้นขน ยีนนี้เป็นสาเหตุทำให้การแพร่กระจายการเจริญเติบโตของเส้นขนในมนุษย์ยุคแรกนั้นถูก “ปิดตัวลง” ในระหว่างการวิวัฒนาการ ความผิดพลาดนี้ยังไม่รู้สาเหตุแน่ชัด ยีนการเจริญเติบโตของเส้นขนนี้จะถูก “เปิด” ในขณะที่ทารกยังคงอยู่ในครรภ์ โรคมนุษย์หมาป่าที่มีขนเจริญเติบโตทุกที่หรือเป็นหย่อมๆ บางทีอาจมาจากสาเหตุดังต่อไปนี้:

porphyria cutanea tarda คือภาวะที่ผิวมีความไวต่อแสงมากเป็นพิเศษ
ภาวะทุพโภชนา
การลดน้ำหนักหรือการรับประทานมีปัญหาเช่นโรคอะนอเร็กเซีย เนโวซา
โรคมะเร็ง
ยาบางชนิด เช่น แอนโดรจีนิกสเตียรอยด์ ยาปลูกผมไมนอกซิดิลและไซโคลสปอริน (แซนดิมมูน)

โรคมนุษย์หมาป่าเกิดขึ้นเฉพาะจุดตามร่างกายเกิดขึ้นจาก:

ผิวหนังอักเสบที่ทำให้เกิดอาการคันและเกิดผื่นที่ผิวหนัง
เข้าเฝือกชั่วคราว
หลอดเลือดเพิ่มขึ้น การเพาะกายที่ทำให้เกิดเส้นเลือดใกล้กับชั้นของผิว

การรักษาโรคมนุษย์หมาป่า

โรคมนุษย์หมาป่าไม่มีทางรักษาหายขาด และไม่สามารถทำสิ่งใดๆเพื่อป้องกันการเกิดโรคได้ การรักษาโรคมนุษย์หมาป่าคือการกำจัดขนด้วยวิธีต่างๆเช่น:

การโกน
การกำจัดขนด้วยสารเคมี
การแว๊กซ์
การดึง
การย้อมเส้นขน

ทุกวิธีคือทางแก้ชั่วคราว ซึ่งล้วนอาจก่อให้เกิดความเสี่ยงในการเจ็บปวดหรือเกิดอาการระคายเคืองผิว การรักษาระยะยาวคือการทำอิเล็กโทรลิซิสและเลเซอร์ การทำอิเล็กโทรลิซิสคือการทำลายรูขุมขนด้วยกระแสไฟฟ้าเล็กๆ การเลเซอร์คือการใช้เครื่องมือแสงเลเซอร์ชนิดพิเศษทำลายเส้นขนหลายๆเส้นในหนึ่งครั้ง การรักษาชนิดนี้เป็นการกำจัดขนที่ถาวรได้ อาจต้องทำหลายครั้ง

การรับมือ

ภาวะนี้อาจส่งผลต่อความภาคภูมิใจในตนเอง ภาพลักษณ์ และคุณภาพชีวิตของแต่ละบุคคล กลุ่มสนับสนุน การให้คำปรึกษา และการเชื่อมต่อกับผู้อื่นที่มีประสบการณ์คล้ายคลึงกันสามารถให้การสนับสนุนทางอารมณ์ที่มีคุณค่าและกลยุทธ์ในการรับมือสำหรับบุคคลที่ได้รับผลกระทบจากภาวะไขมันในเลือดสูง