Atelectasis คืออะไร
Atelectasis คือ การยุบบางส่วนของทางเดินหายใจขนาดเล็ก ปอดแฟบจะพัฒนาขึ้นในผู้ป่วยหลังจากได้รับจากผ่าตัดในระดับหนึ่ง ในระดับหนึ่ง ส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในการทำงานของปอดที่ผิดปกติหรือส่งผลต่อภูมิคุ้มกันของปอด เป็นภาวะที่มีความสำคัญทางการแพทย์ เนื่องจากมักเป็นสารตั้งต้นหรือมีส่วนทำให้เกิดภาวะแทรกซ้อนในปอดที่สำคัญอื่นๆ และมักจะรุนแรงกว่าหลังการผ่าตัด ในบทความนี้ เราจะพิจารณาปัจจัยเสี่ยง ลักษณะทางคลินิก และการจัดการกับอาการปอดแฟบพยาธิสรีรวิทยา
พยาธิสรีรวิทยาของปอดแฟบ ยังไม่เป็นที่เข้าใจอย่างสมบูรณ์ อย่างไรก็ตาม ทฤษฎีปัจจุบันแนะนำว่าการยุบตัวของทางเดินหายใจเกิดจากการรวมกันของการกดทับของทางเดินหายใจ (รูปที่ 1) การสลายก๊าซในถุงลมในระหว่างการผ่าตัด และการด้อยค่าของการผลิตสารลดแรงตึงผิว ปอดแฟบเป็นการขยายตัวของทางเดินหายใจที่ลดลงและการสะสมของสารคัดหลั่งในปอดในภายหลังจะทำให้ผู้ป่วยมีภาวะแทรกซ้อนในปอดได้ เหล่านี้รวมถึงภาวะขาดออกซิเจน, ความยืดหยุ่นของปอดลดลง, การติดเชื้อในปอดและความล้มเหลวของระบบทางเดินหายใจเฉียบพลัน ระดับของเนื้อเยื่อปอดที่เกี่ยวข้องนั้นแปรผันขึ้นอยู่กับสาเหตุ กรณีส่วนใหญ่พบได้ในช่วงหลังการผ่าตัด โดยปกติจะเกิดขึ้นภายใน 24 ชั่วโมงหลังการผ่าตัดปัจจัยเสี่ยง
ปัจจัยเสี่ยงหลักในการเกิดปอดแฟบในผู้ป่วยผ่าตัด ได้แก่:- อายุ
- สูบบุหรี่
- การใช้ยาสลบ
- โรคปอดหรือกล้ามเนื้อที่มีอยู่ก่อนแล้ว
- นอนพักฟื้นเป็นเวลานาน(โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีการเปลี่ยนแปลงตำแหน่งที่จำกัด)
- การควบคุมความเจ็บปวดหลังผ่าตัดไม่ดี (ส่งผลให้หายใจตื้น)
ลักษณะของผู้ป่วยปอดแพบ
ผู้ป่วยที่มีปอดแฟบ จะมีอาการหายใจลำบากในระดับต่าง ๆ ลักษณะทางคลินิกที่พบบ่อยที่สุดคืออัตราการหายใจที่เพิ่มขึ้นและความอิ่มตัวของออกซิเจนที่ลดลงจากการตรวจ ผู้ป่วยอาจมีรอยแตกเล็กๆ เหนือเนื้อเยื่อปอดที่ได้รับผลกระทบ และความอิ่มตัวของออกซิเจนลดลง บางกรณีอาจทำให้เกิดไข้ต่ำได้การวินิฉัย
การวินิจฉัยโรคปอดแฟบ มักเป็นทางคลินิก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในผู้ป่วยหลังผ่าตัดที่มีอาการระบบทางเดินหายใจภายใน 24 ชั่วโมงหลังการผ่าตัด CXR สามารถเปิดเผยส่วนเล็ก ๆ ของทางเดินหายใจที่ยุบ (รูปที่ 3) หากไม่สามารถสรุปผลได้และรับประกันการวินิจฉัยเพิ่มเติม ภาพถ่าย CT อาจมีความไวในการระบุการยุบของทางเดินหายใจและลดปริมาตรของทางเดินหายใจได้ การจัดการ การรักษา atelectasis ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดคือการฝึกหายใจลึกๆ และกายภาพบำบัดทรวงอก เพื่อให้แน่ใจว่าเปิดทางเดินหายใจได้อย่างเต็มที่และการไอสามารถทำได้อย่างมีประสิทธิภาพ เพื่อเป็นการรักษาเสริม ตรวจสอบให้แน่ใจว่าผู้ป่วยมีการควบคุมความเจ็บปวดเพียงพอเพื่อให้หายใจเข้าลึก ๆ ได้ หากไม่มีการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีภายหลังการทำกายภาพบำบัด อาจจำเป็นต้องมีการส่องกล้องเพื่อตรวจสอบทางเดินหายใจ เพื่อช่วยในการดูดสารคัดหลั่งในปอด แต่ไม่ได้ทำเป็นประจำการรักษา
ผู้ป่วยทุกรายที่ได้รับการผ่าตัดใหญ่ควรได้รับการเรียกให้เข้ารับการกายภาพบำบัดทรวงอกเป็นการป้องกัน สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าลดความเสี่ยงของการเกิดอาการปอดแฟบได้อย่างมาก การให้ความดันทางทางเดินหายใจ (CPAP) หลังการผ่าตัด อาจลดความเสี่ยงของการเกิดอาการปอดแฟบ โรคปอดบวม และต้องใส่ท่อช่วยหายใจใหม่ อย่างไรก็ตาม ผลกระทบต่อการเสียชีวิต ขาดออกซิเจน หรือการช่วยหายใจแบบปรับความดันบวกสองระดับยังไม่เป็นที่แน่ชัด อ่านเรื่องราวที่น่าสนใจเกี่ยวกับ: ปอดบวมหัวข้อที่เกี่ยวข้อง
ภาวะหนังหุ้มปลายองคชาตตีบ (Phimosis)
สาเหตุของผิวแห้งกร้านและวิธีบำรุงผิว
เนื้องอกต่อมหมวกไตฟีโอโครโมไซโตมา (Pheochromocytoma)
ภาวะปวดหลอน (Phantom Pain)
โรคปริทันต์ (Periodontitis) : อาการ สาเหตุ การรักษา
โรคอกบุ๋ม (Pectus Excavatum)
ติดตาม
เข้าสู่ระบบ
0 ความคิดเห็น