โรคกลัวรูคือ อะไร
Trypophobia คือ อาการกลัว หรือขยะแขยงรูที่ติด ๆ กันเป็นกระจุก ผู้ที่เป็นโรคนี้มักรู้สึกคลื่นไส้เมื่อเห็นรูที่รวมกันอยู่เยอะ ๆ ตัวอย่างเช่น หัวของดอกบัว หรือสตรอว์เบอร์รี่เป็นสิ่งกระตุ้นที่ทำให้เกิดความไม่สบายตัวในผู้ที่กลัวรู อาการกลัวนี้ยังไม่ได้รับการับทราบอย่างเป็นทางการ จึงทำให้การศึกษา และทดลองในโรคนี้ยังมีน้อยตัวกระตุ้น
ตัวกระตุ้นที่ทำให้เกิดอาการส่วนมาก คือ:- หัวดอกบัว
- รังผึ้ง
- สตรอว์เบอร์รี่
- ปะการัง
- โฟมโลหะ
- ทับทิม
- ฟองต่าง ๆ
- หยดน้ำจากการควบแน่น
- แคนตาลูป
- ตาที่รวมกันเป็นกลุ่ม ๆ
อาการของโรคกลัวรู
อาการจะเกิดขึ้นเมื่อผู้ที่เป็นโรคนี้เห็นวัตถุที่มีกลุ่มของรู หรือรูปร่างรูที่รวมกันเป็นกลุ่ม เมื่อเห็นกลุ่มของรู คนที่เป็นโรคนี้จะรู้สึกกลัว หรือรังเกลียด อาการมักเป็นดังนี้:- ขนลุก
- รู้สึกขยะแขยง
- รู้สึกไม่สบายตัว
- การมองเห็นไม่ชัดเจน เช่น ปวดตา เห็นภาพบิดเบี้ยว หรือเห็นภาพหลอน
- ขนหัวลุก
- ตื่นตระหนก
- เหงื่อออก
- คลื่นไส้
- ตัวสั่น
ปัจจัยเสี่ยง
เรายังไม่ทราบถึงปัจจัยเสี่ยงที่เกิดจากโรคกลัวรู การศึกษาหนึ่งพบความเชื่อมโยงของโรคกลัวรู กับโรควิตกกังวลทั่วไป และโรคซึมเศร้า จากการค้นคว้า ผู้ที่กลัวรูมีเเนวโน้มที่จะเกิดภาวะซึมเศร้าด้วย อีกการศึกษาหนึ่งแสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ระหว่างโรควิตกกังวลกับโรคกลัวรู
การรักษา
การรักษาโรคกลัวรูสามารถทำได้หลายวิธี วิธีหนึ่งที่ได้ผลมากคือ การบำบัดด้วยการเผชิญหน้ากับสิ่งที่กลัว (Exposure Therapy) อีกการรักษาหนึ่งคือ การรักษาด้วยพฤติกรรมบำบัด เป็นการรักษาที่ช่วยให้เราจัดการกับความวิตกกังวล และไม่ให้เราคิดมากเกินไป การรักษาอื่น ๆ ได้แก่:- การปรึกษากับจิตแพทย์
- การใช้ยา เช่น Beta-Blockers และ ยากล่อมประสาทที่ช่วยลดความวิตกกังวล และอาการตื่นตระหนก
- เทคนิคการผ่อนคลาย เช่น การหายใจลึก ๆ และการทำโยคะ
- กิจกกรมทางร่างกายต่าง ๆ และการออกกำลังกายเพื่อจัดการกับความเครียด
- การหายใจอย่างมีสติ การสังเกตตัวเอง การฟัง หรือวิธีอื่นที่ช่วยจัดการกับความเครียด
- พักผ่อนให้เพียงพอ
- กินอาหารที่ดีต่อสุขภาพ
- หลีกเลี่ยงเครื่องดื่มที่มีคาเฟอีนที่จะทำให้ความวิตกกังวลแย่ลง
- คุยกับเพื่อน ครอบครัว หรือกลุ่มที่มีอาการเดียวกันเพื่อจัดการกับโรคนี้
- เผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่ทำให้กลัวบ่อย ๆ เท่าที่จะทำได้
การบำบัดทางปัญญา-พฤติกรรม :
- การมีส่วนร่วมในกิจกรรมเจริญสติ เช่น การทำสมาธิแบบมีสติหรือโยคะ อาจช่วยให้คุณตระหนักถึงความคิดและอารมณ์ของตัวเองมากขึ้นโดยไม่ถูกครอบงำโดยสิ่งเหล่านั้น การปฏิบัติเหล่านี้สามารถส่งผลต่อความเป็นอยู่ทางอารมณ์โดยรวมได้
เทคนิคการผ่อนคลาย:
การฝึกเทคนิคการผ่อนคลาย เช่น การหายใจเข้าลึกๆ การทำสมาธิ หรือการผ่อนคลายกล้ามเนื้อแบบค่อยเป็นค่อยไป สามารถช่วยจัดการความวิตกกังวลและความเครียดที่เกี่ยวข้องกับตัวกระตุ้นทริปโปโฟเบียได้การฝึกสติและการฝึกสติและร่างกาย:
การมีส่วนร่วมในกิจกรรมเจริญสติ เช่น การทำสมาธิแบบมีสติหรือโยคะ อาจช่วยให้คุณตระหนักถึงความคิดและอารมณ์ของตัวเองมากขึ้นโดยไม่ถูกครอบงำโดยสิ่งเหล่านั้น การปฏิบัติเหล่านี้สามารถส่งผลต่อความเป็นอยู่ทางอารมณ์โดยรวมได้หัวข้อที่เกี่ยวข้อง
ซินเนสทีเซีย (Synesthesia) : การรับรู้ประสาทสัมผัส 2 ด้านพร้อมกัน
ซาดิสเรื่องใกล้ตัวเรา (Everyday Sadists Walk Among Us)
การจัดการการล่วงละเมิดทางเพศ (Handling Sexual Harassment)
พฤติกรรมมาโซคิสต์ (Masochist Behaviour)
วิธีทำให้คนที่เป็น Introvert คุยกับคุณ (How to Get Introvert Talk to You)
วิธีรับมือกับความเศร้า (How to Deal With Sadness)
ติดตาม
เข้าสู่ระบบ
0 ความคิดเห็น